اثربخشی آموزش مبتنی بر عوامل تاب آورانه بر میزان تاب آوری و رضایت از زندگی گروهی از زنان دارای مشکلات زناشویی در شهر شیراز

چکیده اثر بخشی آموزش مبتنی بر عوامل تاب آورانه بر میزان تاب آوری و رضایت از زندگی گروهی از زنان دارای مشکلات زناشویی شهر شیراز تاب آوری و مداخلات مبتنی بر مولفه های آن در سال های اخیر مورد توجه محققان متعدد قرار داشته است ( سیبرت 2005، ماستن 2004 ومحمدی 1384، جوکار 1386 ) . طرح این مقوله در حوزه خانواده و رویکرد های خانوادگی نیز به تازگی مورد توجه قرار گرفته است (لوتار 2000) . به منظور بررسی تاثیر آموزش مولفه های تاب آورانه بر میزان تاب آوری و رضایت از زندگی ، گروهی از زنان مراجعه کننده به مراکز مشاوره و خدمات درمانی – بهداشتی ،نمونه ای مشتمل بر 40نفر از زنان مذکور که به دلیل مشکلات زناشویی در طول دو ماه به واحد های مشاوره ایسن مراکز مراجعه نمودند انتخاب شدند . سه متغیر سن، طول مدت ازدواج و تعداد فرزندان در مورد این گروه کنترل شدند . به 20 نفر آنها دو مولفه تاب آورانه (مهارت حل مساله و مهارت ارتباط بین فردی) آموزش داده شد که به صورت دوگروه 10 نفره و همراه با بحث گروهی صورت پذیرفت . 20 نفر گروه کنترل که به طور تصادفی از گروه آزمایشی جدا شده بودند ، تنها پیش آزمون و پس آزمون دریافت کردند . جهت تحلیل داده ها به دلیل اینکه جامعه مورد مطالعه نرمال نبودند از روش آماری یو من ویتنی استفاده گردید.نتایج حاکی از تفاوت معنادار میان نمرات گروه آزمون و گروه گواه بوده است لذا تاثیر آموزش دو مولفه تاب آوری یعنی حل مساله و ارتباط موثربین فردی بر تاب آوری و رضایت از زندگی زنان دارای مشکلات زناشویی تایید می گردد . کلید واژه ها : تاب آوری ، رضایت از زندگی ، حل مساله ، مهارت های ارتباطی